Oranje bijgeloof? onzin toch?

Al sinds 1988 ga ik op een vaste plek (Oude Haven Rotterdam) kijken naar de verrichtingen van het Nederlands Elftal.
Sinds we in Duitsland Europees Kampioen zijn geworden volgt er een bepaald tafereel waarin Oranje kleding en een bepaalde spanning zich van veel supporters (inclusief mijzelf) meester maakt.

Een oranje onderbroek, datzelfde oranje shirt van de vorige wedstrijd (liefst gewassen, maar ongewassen is ook goed) zijn een paar rituelen die kunnen zorgen voor een goede begeleiding van het juiste resultaat voor Oranje. In 1988 had ik - ook in Duitsland - steevast Oranje ondergoed, sokken , sportschoenen, shirt en sjaal paraat. Een wijziging zou dodelijk zijn voor Nederlands trots.

Rituelen en patronen 

Op een gegeven moment zit er ook een bepaald patroon in. De Oranje boxershort of het beproefde shirt is vergeten en de poppen zijn al aan het dansen. Oranje uitgeschakeld! Een onvergeeflijke fout. En niet alleen mij valt het op..."toen we wonnen had je wel steeds dat shirt aan!" krijg ik van teleurgestelde Oranje vrienden op mijn bordje. Of lach het aan de vergeten oranje cowboyhoed?

Mijn gedachten gaan terug naar het WK van 1994: hete dagen, niet alleen in de VS., waar Nederland tot de kwartfinale kwam, maar ook warmte in Nederland. Zowel buiten als binnen in de bruine kroeg, waar bijna de helft was gevuld met Brazilië supporters uit Kaapverdië. Ik zie nog een kroegvriend - en fanatiek supporter - zijn oranje shirt bij 2-0 in de brand steken (hij had het shirt gelukkig wel uitgetrokken) tijdens deze van spanning zinderende wedstrijd. Bij de 2-2 moesten we hem van buiten halen, want hij had zich al bij een nederlaag neergelegd. De 2-3 nederlaag zorgde voor emmers tranen van teleurstelling.

Zelf was ik ook redelijk de weg kwijt: Ik liep al weken rond met een onooglijk Berry van Aerle snorretje: ik mocht pas het scheermes er over halen als Nederland uitgeschakeld werd. Twee en vier jaar later zou dit ritueel zich gewoon weer (maar in baard vorm) herhalen. Als student kan je daar mee wegkomen.

Waar kijk je wedstrijd?

Nu vele jaren later spitst de vraag zich vooral toe: waar gaan we kijken? De locatie is een talisman voor succes geworden. Twee jaar geleden besloot ik - ouder en rustiger? - om gewoon thuis te gaan kijken. We kennen allemaal de resultaten van het rampzalige toernooi in Polen/Oekraïne.

De winstpartijen in Zuid-Afrika blijven natuurlijk in het geheugen gegrift. Alle wedstrijden werden in hetzelfde café gekeken (Het witte Huis, voorheen het Bolwerk) en ook met dezelfde vriend. Alle wedstrijden, behalve die ene niet onbelangrijke, de finale. Ik had al weken daarvoor afgesproken om met een vriend samen de finale te kijken op het Stadhuisplein. Na dagenlang overtuigen was ik er toch weer ingetrapt. "Never change a winning location!"

Mijn standaard kijk- maatje verzocht mij dan ook vriendelijk, doch dringend om dit jaar weer naar Rotterdam af te reizen. De keren dat hij op zijn favoriete plek keek zonder mij, heeft Oranje nog nimmer gewonnen. Tot de wedstrijd tegen Australië. Ik kon niet langer mijn vriendin in de steek laten met een huis vol gasten en bleef weg uit het café. Toch weer winst tegen de Socceroos.
Daarna weer winst in "Het Witte Huis" tegen de rode hete Chili pepers. Nu is mijn vriendin aan de beurt: "Je hebt om en om gekeken thuis en in de kroeg. Dus tegen Mexico moet je thuis blijven". Geen speld tussen te krijgen... Op de vraag of ze bijgelovig zijn kijken vriendin en voetbal-maat mij vragend aan, maar ik hoor geen ontkenning.

Rationeel 

Het is natuurlijk een bak dikke nonsens. Hoe kan je als nuchter denkend mens jezelf wijsmaken dat je gedrag invloed heeft op iets wat gebeurd aan de andere kant van de aardbol? Je kan net zo goed gaan vissen en de de dag erna het resultaat horen. De spelers moeten het doen. En misschien zitten er ook wel bijgelovige Mexicanen te kijken. Wie wint dan? Zonder goede spelers en coach kom je niet ver. Zal ik gewoon mijn oranje kleding een keer niet aan doen?

Terwijl deze bijgeloof gedachten door mijn hoofd spoken luister ik naar de CD van Queen, die ik al een half jaar de CD speler van de auto heb grijs gedraaid.
Als we vanavond winnen, kunnen we kampioen worden. "We are the champions" zingt Freddy Mercury. Ik denk dat ik de CD nog even twee weken erin laat zitten.