Last man standing

    

“Goedemorgen” zeg ik op de finaledag van het Australisch Open tegen mijn tennismaatje als ik om half 10 zondagochtend  bij hem binnenstap. Samen kijken we het nu al historisch titanengevecht  tussen Rafael Nadal en Novak Djokovic.  Met mij zijn er velen  die het commentaar van Kristie Boogert beluisteren. Via internet leven fans van beide matadoren intens mee.

Nadal overvleugeld Federer als beste speler, maar heeft tot zijn ontzetting moeten toezien hoe Djokovic hem weer heeft overtroffen. De nederlagen tegen the Djoker staan hem nog vers in het geheugen.

Hij heeft nu een plan. Agressief in de rallies zijn, Djokovic meer laten lopen en hem geen lange rally's laten opbouwen. Hij heeft zelfs een zwaarder racket genomen om meer power te verkrijgen.

Nadal begint gepassioneerd. Beter dan in zijn partij tegen Federer, toen hij in no time 3-0 achter kwam.  De eerste set duurt 88 minuten en laat lange slagenwisselingen zien. Moeilijk te zeggen wie er beter is. Djoko is van gevulkaniseerd rubber en gezegend met een forehand die kanonskogels blijft produceren. Nadal heeft alles terug, en lijkt op kerosine te lopen. De Stier  van Mallorca geeft nooit op. Geen speler die een betere wedstrijdmentaliteit heeft. Djokovic blijft de rallies domineren . 2 dubbele fouten van Djokovic in de hele match. Eentje op breakpoint en setpoint Nadal, die prompt de eerste set pakt. Rally's van 25 slagen zijn geen uitzondering. Langzaamaan pakt de Serviër het initiatief en de volgende twee sets. 1-2 Djoko.

Dan wordt het 3-4, 0-40 in de vierde set. Niemand die meer een cent geeft voor de kansen van de Rafael. Dan ontploft de Spanjaard en schakelt naar overdrive. De services zijn nu zelfs voor Djokovic lastig. 

Nadal loopt uit naar 2 -2, 4-2 30-15. Een slechte volley van Djokovic maar Nadal slaat de bal 1 centimeter aan de verkeerde kant van de lijn. Gaat Djokovic weer in het hoofd van de Spanjaard zitten?

Bij toeschouwers maakt de wedstrijd ook heftige emoties los. Vijandelijkheid en verbroedering vechten om het hardst. Nadal is een broekplukker met irritante maniertjes. Djokovic is een arrogante borstklopperige Serv.

Het wordt 4-4 in de vierde set. Het is ongelooflijk dat beide mannen zonder noemenswaardige blessures dit vol blijven houden. Fysiek en mentaal een slijtageslag zoals zelden gezien.We zijn langer bezig dan welke partij tijdens de Australian Open ooit en ruim 5 en half uur beer volgt een rallye van 31 slagen, de langst van de wedstrijd. Nadal buigt niet, Djokovic barst niet. Winst die voor het grijpen ligt verdampt in enkele ogenblikken.De mensen uit de spelerbox gaan door een emotionele cocktailshaker. Vader Nadal, oom Tony , Vlade Divac en dinnetje Djokovic weten niet meer hoe ze het hebben.

Nu breekt Djoko weer. Momenten later is het 6-5 in de 5^e set 40-30 voor Djokivc.

De Djoker vouwt zijn handen bijeen en kijkt smekend richting het opperwezen. Hij balt zijn vuist. Hij bedankt het opperwezen, en wijst naar boven. De beker glimt, camera’s flitsen, de service is hard door het midden . De backhand van Nadal blokt de bal terug met een uiterste krachtsinspanning. Bijna in slow motion zie ik Djokovic gedecideerd instappen. Hij haalt uit en met een machtig forehand verdwijnt de bal onhoudbaar in de rechter hoek.

Djoko sluit zijn ogen, gooit zijn handen omhoog en het racket weg.  Hij zijgt in elkaar en ligt lang uit op de grond. Momenten later zal hij zijn shirt kapot trekken en wegsmijten.
Nadal is op dat moment de eenzaamste man van de wereld. Zo dichtbij de titel, dat je medelijden met hem krijgt. Waarom geen gelijkspel bij tennis? Nadal berust. Hij heeft zijn beste tennis laten zien. En hij weet dat het niet genoeg was. “ Gooddamornin” zegt hij tegen de toeschouwers in zijn typische Spenglish. Het is half 2 s’nachts in Melbourne en een dampend stadion geniet na.

De foto zegt alles.  Beide mannen weten nog maar half dat ze mens zijn. Volledig uitgewoond zou Maarten Ducrot zeggen.

De bloedstollende en epische finale van de Australian Open in Melbourne is na 5 uur en 53 minuten beslist in het voordeel van Novak Djokovic. De Serviër wint met 5-7 6-4 6-2, 6-7 en 7-5 van de Spanjaard Rafael Nadal. Na bijna zes uur nagelbijtend toptennis is dit een wedstrijd om nooit meer te vergeten. Spanning, hoog niveau en een wedstrijd zonder einde.

Zo leek het.  Niet alleen is het record van de langste wedstrijd in Melbourne verbroken, maar ook was het de langste finale ooit een grand slam.

Het is namiddag. Een heerlijke partij gezien. Toch ben ik ook melancholisch. Ik ben niet uitgeput noch is mijn liefde voor tennis bekoeld. Ik realiseer me dat ik een lange tijd geen tennis meer kijk. Nooit zal een tenniswedstrijd heftiger zijn.

Australian Open 2012, verslag en tussenstand (na de kwartfinales)

Een impressie voor hen, die wel sliepen tijdens de grandslam in Melbourne, een verslag:

Helaas spelen de nederlanders geen grote rol van betekenis. Alleen Robin Haase bereikt de 2e ronde en verliest van oudgediende Roddick (net als vorig jaar).

Bij de heren weinig verrassingen in de eerste ronden. De favorieten en topseeds Djokovic, Federer, Nadal en Murray zijn relatief eenvoudig door. Ook Outsiders Tsonga , Berdych, Ferrer en oude strijders Hewitt  en Nalbandian zijn aanwezig. Nieuwe talenten zoals Dolgopolov, Raonic, Nishikori en Tomic drukken hun neus tegen het winnaarsvenster. De genoemde spelers en ander hoge noteringen komen relatief eenvoudig hun rondjes verder.

Tegenstanders heten Lorenzi, Kudla, Paire of Huta Galung en kunnen niet bogen op aansprekende resultaten op Grand Slams en fungeren normaliter als kanonnenvoer en opwarmpartners voor de matadors

Dan de vierde ronde. De overgeblevenen zijn nu van een heel andere orde. De als eerste geplaatste Nole of the Djoker, zoals enige van zijn bijnamen luiden, komt dan iemand van een andere orde tegen: Rusty “Ozzy” Hewitt. De Australische publiekslieveling , terugkomend van lang blessureleed, heeft meestal meer voor- dan tegenstanders. Zijn gebalde vuisten en het opzwepende “come on” valt niet bij iedereen in de smaak, maar hij heeft karakter in zijn donder en meer levens dan een kat.Op het moment dat Serviër denkt dat hij gaat winnen slaat Leyton als een counterpuncher terug. Djokovic verslapt en Hewitt haalt met steun van het publiek het onderste uit zijn taaie lijf naar boven. Van 0-3 achter blijft hij voor elke bal knokken en wint hij met 7-5. Djokovic laat zich tegenwoordig niet meer zo snel uit het veld slaan en de 4^e set is weer voor hem.

Murray(4^e geplaatst) is dit jaar fit uit de winterstop gekomen. Hij bereikt zonder setverlies de kwartfinale. Hij heeft daarbij wel het geluk om uitgebluste tegenstanders te treffen. Kukushkin, heeft toch tegenstanders van formaat uit de weg geruimd. Na 3 slopende 5setters tegen Garcia-Lopez, Troicki (19) en de door mij hoog aangeslagen Monfils (14, onlangs finalist in Doha) moet hij de strijd na 17 games staken met een heupblessure.

Federer (3)bereikt ook zonder grote inspanningen de kwartfinale. Tegenstander Beck vertelt hem in de kleedkamer dat hij zonder te spelen moet opgeven. Zoals vaker wordt FedExpress elke ronde beter en hoeft hij alleen de eerste ronde een set in te leveren. Zijn laatste scalps zijn Tomic en Del Potro, waar hij overheen walst.

Nadal (2) komt vindt ook relatief makkelijk de weg naar de kwartfinales. Op deze weg versloeg hij veteraan Tommy Haas en vriend en Daviscup maat Feliciano Lopez.

De Kwartfinales

Djokovic – Ferrer.

Ferrer oogt fit en loopt zoals gewoonlijk op elke bal. Beiden behouden makkelijk hun service. Nole kan hem nauwelijks breken, maar doet dit aan het einde van de set. In de tweed set komt Ferrer van 0-2 achter tot 3-2 voor, nadat Djokovic zich verstapt en naar zijn hamstring grijpt. Coaches kijken gespannen toe, is dit de nekslag van de gedoodverfde favoriet. Nee. Ferrer mag dan kerosine hebben gedronken, Novak is van gevulkaniseerd rubber en komt van  3-5 terug. Hij komt achter in de tiebreak, maar blijft ijzig koel en trekt de tiebreak meedogenloos naar zich toe. Ferrer komt deze klap niet meer te boven.

Murray-Nishikori

De Japanner heeft daags ervoor met een daverende verrassing Tsonga uit het toernooi gewipt. In de brandende zon verslaat de man met bijnaam Project 45 (beoogde ranking door Japanse achterban) de Fransman. De supersnelle rising star, formaat zakjapanner kan zijn tank niet meer opladen. Murray geeft –onder toeziend oog van zijn nieuwe coach,  de legendarische Lendl – tennisles. Nishikori maakt het land van de rijzende zon trots, Murrays doel is de eerste GrandSlam overwinning.

Federer- Del Potro

Insiders kijken likkebaardend naar deze partij. Del Potro is iemand die met zijn harde services en forehand mokerslagen Federer kan laten wankelen. Sterker nog hij heeft recent nog van de Zwitser gewonnen. Het wordt een anticlimax. Del Potro mist een aantal breakpoints in set 2 en kan zich niet meer terugvechten. Federer danst weer als vanouds en wint efficiënt.

Nadal-Berdych

Nadal heeft tijdens de kerst kritisch in de spiegel gekeken en probeert met een zwaarder racket zijn nieuwe kwelgeest Djokovic te bestrijden. Berdych ziet er goed uit en oogt agressief in de rally. Geen breaks in de eerste set. Berdych heeft dan 6 tiebreaks gespeeld én ze allemaal gewonnen. Nadal is nerveus en is boos op de umpire. Berdych wint de tiebreak. In de tweede set haakt hij aan als Nadal probeert te versnellen. Wederom een tiebreak. Nadal heeft het zwaar, maar met 8-6 trekt hij de stand weer in evenwicht. Nadal gaat beter serveren en worstelt zich onder de  druk van berdych uit. Het zijn maar een paar beslissende ballen, maar de ijzersterke wedstrijdmentaliteit van Nadal geeft de doorslag.

De Revelaties

Nishikori, Tomic en Dolgopolov laten indrukwekkend tennis zien en gaan zeker nog toernooien winnen. Servicekanon Raonic valt wat tegen en kon nog niet tegen lange partijen in de hitte, Ook Hewitt laat zien nog steeds te kunnen tennissen. Na 14 opeenvolgende acte de presences zal het echter de vraag zijn of we hem ooit nog echt hoge ogen zien gooien. Kukushin is ook zeker iemand om in de gaten te houden.

Het vrouwentoernooi

Bij de vrouwen presteerden de Italiaanse Errani (die ook in de dubbel tot en met de halve finales is gekomen) en de Russische Makarova opvallend. Ze wint van een in topvorm zijnde Kanepi en stuurt 5 voudig winnares en favoriete Williams kansloos in 2 sets naar huis. In de kwartfinale delft ze het onderspit tegen een ouderwets op dreef zijnde Sharapova.Clijsters , terug van blessures en oud winnares pakt Na Li en de nog Grand Slam- loze nr. 1Wozniacki in. Kvitova en Azarenka hebben hard getraind en komen makkelijk hun ronden verder.

Bizarre momenten en impressie

Naast alle fantastische ralley’s en onmogelijke ballen (de lob van Federer op setpoint tegen, in zijn partij met de 2,25 meter lange Karlovic is nu al legendarisch) waren er bijzondere momenten.

Favoriete Kvitova miste een smash volledig (zonder wind of zonlicht) en was zo van slag dat ze de volgende 9 punten ook verloor. (maar de tiebreak weer won). De Open werd niet alleen door oud winnaars, uitzinnige en ultiem uitgedoste fans bezocht, maar ook door zwermen meeuwen. Dit gaf kolderieke Hilbert van der Duim momenten te zien, als er weer een vogelpoepie op de baan lag.  Een ander bizar moment was de beslissende tiebreak die Berdych van Almagro won. Almagro speelde in volle vaart een bal over het net op het lichaam van de Tsjech. Die was des duivels en weigerde na afloop de Spanjaard een hand te geven. Het über sportieve Australische publiek pikte deze doodzonde op en floot hem massaal net zo lang uit totdat hij het stadion uit was. Tenslotte zijn de ballen al na 3 games pluizig en worden er minder aces mee geslagen. Isner sloeg er in 3 ronden nog steeds 92.

Vooruitblik winnaars

Bij de dames maakt Victoria Azarenka de meeste indruk door agressief en gefocust spel. Uiteraard  hebben Clijsters en Sharapova een grotere palmares en ervaring en speelt Kvitova ook goed tennis. 

Gezien het afgelopen jaar en de energie die bespaard of verspild is zie ik de finale tussen Federer en Djokovic uitmonden. Nadal worstelt met vorm en blessures, djokovic weet hoe hij Murray moet verslaan. Uiteraard zal wel iedereen heel moeten blijven, want de Australian Open is mooi maar keihard. Borg en Abba zeiden het al: the winner takes it all!

Kinderlijk eenvoudig supportersgeweld

De KNVB gaat amateurvoetballers harder straffen. Excessen in het amateurvoetbal worden strenger aangepakt. Bij voetbalgeweld denk je voornamelijk aan hooligans (supporters!?) of voetballers die elkaar te lijf gaan. Of agressie tegen de scheidsrechter. Maar wie beschermt de supporter tegen de speler?
De doorgedraaide voetballer van Amsterdam Noord die de dood van de onschuldige 77 –jarige supporter van OSD op zijn geweten heeft zit gelukkig vast voor poging tot doodslag. Hopelijk lukt het de instanties hem de rest van zijn leven van de velden te weren.

De omgekeerde weg kan natuurlijk ook: een supporter die een voetballer (keeper) aanvalt. Uiteraard verwijs ik naar nu al historische bekerwedstrijd van AZ tegen Ajax. Burgerrechter en tuchtcommissie KNVB aan de slag. Wesley straf, Ajax straf en de toeschouwer straf.

Maar ook creatieve oplossingen. Opnieuw beginnen met 0-0 , nieuwe opstelling, nieuwe spelers én nieuwe toeschouwers. Kinderen die een gratis buitenkansje wordt geboden. Alles beter dan een naargeestig leeg stadion. Nee, toch maar geen vrouwen erbij. Je weet nooit of Wesley of andere fanatici als travestiet een gokje wagen om het stadion binnen te komen. Levert trouwens genante taferelen op bij het fouilleren.

Dan de wedstrijd zelf. Wernbloom van AZ is inmiddels naar een stad verkast waar ze wel sneeuw in de winter hebben (Moskou).  Frank de Boer dekt zich vooraf in door te stellen dat de competitie belangrijker is.
Een twaalfde (jonge)man in de vorm van de massaal toegestroomde schoolkinderen die een stoomcursus supporter krijgen. Spontane geestdrift op de tribunes, zonder dat je bang hoeft te zijn voor een schop in je nek. De Belgische verdedigers Jan Vertogen en Toby Alderweireld kunnen elkaar nauwelijks verstaan, terwijl ze toch dezelfde taal spreken.
20.000 kinderstemmen joelen. Ook als er niks te joelen valt. Of de beladen wedstrijd in de hoofden van de spelers is gaan zitten laat zich raden, maar het wordt een aantrekkelijke nerveuze wedstrijd. Ik zie een beter AZ. De Alkmaarders combineren makkelijk en zijn een team. Ajax valt niet mee. De godenzonen hebben een aantal zwaarlijvige tobbers in de gelederen. De nauwelijks tot beweging aan te sporen Sulejmani en Jansen genieten nog even van hun winterstop. Een zwoegende Siem de Jong scoort tweemaal, maar hij voorkomt niet de 2-3 nederlaag. De scheidsrechter is ook niet foutloos. Hij  hoeft geen rode kaarten te trekken of de wedstrijd te staken. Bobo’s, (wannabe) bestuursleden en trainers hopen dat deze wedstrijd snel achter de rug is. In tegenstelling tot de nieuwe supporters.

Zondag het laatste deel van het drieluik dat AZ en Ajax opvoeren. Eens kijken of AZ nog steeds brutaal de ranglijst aanvoert. Valt Ajax (lees: Frank de Boer) door de mand? Maar  eigenlijk ben ik nog meer benieuwd naar de randverschijnselen: zijn er nog (ludieke) acties van supporters of spelers?  Hoeveel kinderen zitten er zondag in het stadion?

Want de historische bekerwedstrijd trapte wel twee open deuren in: “Elk nadeel heb zijn voordeel” en  een “kinderhanden is gauw gevuld”

Zelfs toen de wedstrijd al lang en breed was afgelopen hoorde je nog blije kinderstemmen een nieuwe yell aanheffen: “Wesley bedankt, Wesley bedankt!”

Fitte Fin; de Fun factor

 Tennis en Finland. Het doet me enigszins denken aan die Spaanse 

“schaatser” Antonio Gomez, die in de jaren 70-80 de harten stal van het Nederlandse schaatspubliek. Niet dat hij er wat van kon, maar dat was nou   juist het leuke. Schaatsen en Spanje, een ongewone combinatie. Vandaag zag ik hem weer op de buis.

En dat heb ik het niet over Gomez (die nu zijn dochter coacht, maar dat ter zijde), maar over een tennisser uit een niet-tennisland, die wel degelijk al jaren met de subtoppers mee doet. Ik heb het over Nieminen. Wie?

 Jarkko Nieminen. Fitte Fin, flegmatiek, 31 jaar oud. In 2009 de nr. 42 op de wereldranglijst en kwartfinalist op Ronald Garros, Wimbledon en Australian Open (2008). Afkomstig uit het land van de 1000 meren, waar stugge mannen wodka hijsen, keiharde rock spelen, bomen kappen of mobieltjes ontwerpen. Het land waar ijshockey, skischans springen, speerwerpen en in een verder verleden hardlopen een prominente plaats innemen. Maar tennis? Hij is al jaren de eenzame local hero die deze sport van Finse successen voorziet. In eigen land weten de media niet goed wat ze met hem aan moeten. Tot nu toe is het succes niet overgeslagen op andere Finse tennisspelers. Zijn voorkomen heeft wat weg van Davydenko, ook zo’n antiheld, maar dan minder alienesk. Het maakt hem misschien de vreemde eend in de bijt op de toer. The odd one out, maar ook sympathieke underdog, waar ik een zwak voor heb ontwikkeld.

Al meer dan 13 jaar scheert deze globetrotter de toernooien af. Van Estoril tot Adelaide. Gravel, kunstgras of hardcourt. Zijn eerste ATP finale was in Stockholm, waar hij in een spannende vijfsetter, de eer aan onze Sjeng Schalken moest laten. In 13 finales wist hij slechts eenmaal de zege te grijpen. In 2006 ( Auckland ) bereikt hij tegen Mario Ancic in twee soepele sets zijn tennisplafond. Even dacht ik dat hij zijn racket aan de wilgen had gehangen. Hij kwam wat minder in de uitslagen voor, moest kwalificaties spelen bij toernooitjes, om in –pak ‘m beet- Umag te mogen figureren en bivakkeerde rond de 100e plaats op de ATP ranglijst.

Afgelopen oktober stond hij er weer. In hetzelfde Stockholm wist hij weer de finale te halen. Helaas geen champagne. Deze week timmert Jarkko er lustig op los en bereikt na 7 wedstrijden (inclusief kwalificaties) de finale van het ATP in Sydney. Tegenstander Benneteau heeft ook nog geen titel op zak. Ook in de dubbel zit hij er nog in. Hopelijk heeft hij nog energie over voor de naderende Australian open. Ik geef het je te doen. Recupereren van jetlag, inspannende partijen op hardcourt onder de Australische zon. Je moet jezelf goed kunnen verzorgen en beschikken over een crashproof lichaam en dito instelling.

Stiekem hoop ik dat hij de finale gaat halen van de Australian Open. Waarom niet? Hij is in vorm, underdog en Nadal is ook maar van vlees en bloed. Andere favorieten geven steeds vaker toe aan de slopende tour en de onvermijdelijke blessures en pijntjes. De fitte Fin gedijt goed op het Australische werelddeel. Maar ook in Scandinavië. Een echte globetrotter die zich ontworsteld heeft aan de Finse landsgrenzen en gedwee zijn interviews afdraait.  Miskend in eigen land? "who cares", zegt Nieminen.

Deze veteraan heeft gewoon pure liefde voor het spelletje. Jarkko hoeft niet gezien te worden door media, supporters. Handtekeningen, ballen en shirts weggeven laat hij graag over aan de Nadals van deze wereld. Jarkko wil gewoon zijn wedstrijden kunnen spelen en hoopt nog lang mee te kunnen draaien in het tenniscircuit.

Zou hij daarom nog zo fit zijn?

naschrift: Nieminen zal het toernooi in Sydney op zijn naam schrijven, maar op het Australian Open snel uitgeschakeld worden

Winning mood

Zelfvertrouwen is een begrip dat behoorlijk vluchtig is. In de ene sport heeft het meer invloed dan de andere. Bij een teamsport kan je je optrekken aan de andere spelers, maar bij een sport als tennis is dit  veel lastiger in te schatten. Een ongelukkig verloren partij kan soms lang doorwerken. Vraag dat maar aan schaker Boris Spasski, in zijn legendarische WK 2kamp tegen Bobby Fischer.

Vorig jaar zag ik Neerlands momenteel beste tennisser, Robin Haase in actie in de halve finale van een ATP toernooi tegen de Fransman Benneteau. Na ongeveer 7 matchpoints en de hele partij voor te hebben gestaan moest onze landgenoot uiteindelijk na een thriller het hoofd buigen. Niet omdat zijn service, techniek of fitheid minder was. Je zag aan de lichaamstaal dat Benneteau zich steeds comfortabeler voelde. Met een uitstraling van “dat laatste punt ga je toch niet maken”. Bij Haase zag je de frustratie, het gebogen hoofd en angstig tennis.

Maar als je hem dan tegen komt bij de Masters in het topsportcentrum Rotterdam, dan is het een heel ander verhaal. Vertrouwde omgeving, vertrouwde tegenstanders en belangen die niet al te groot zijn. Je ziet hem dan rustig tussen het publiek zijn dingen doen. Het is dat hij zijn tennispak aan heeft, anders zou je hem voor een bezoeker aanzien. Robin slaat en verslaat met speels gemak. Waarom? Hij weet dat hij de beste is (in dit veld)en twijfelt geen moment aan zichzelf. Zelfvertrouwen dat de winning mood veroorzaakt. Tennissers kunnen dit vertrouwen in een volgend toernooi weer kwijtraken of oppikken,  of soms een jaar lang in de versukkeling raken (Thiemo de Bakker?).

Afgelopen week ook weer een mooi staaltje gezien van zelfvertrouwen op het kunstijs. Sven Kramer die na een jaar afwezigheid weer een titel binnen wil slepen. Na een lage klassering op de eerste 500 meter, bekent hij toch niet helemaal gerust te zijn op een goede afloop. Maar dan komt de 5000 meter. Hij zet zijn zelfvertrouwen knop aan. Belangrijker nog, hij weet hem weer te vinden!

Volgens mij ging dat als volgt; Sven doet zijn trainingspak uit, schudt wat met de kuiten en voelt als vanouds de gezonde spanning in zijn lijf. Hij kijkt bijna hautain de baan in en monstert zijn tegenstander, die hem geen angst in kan boezemen. Als een kat spant zijn lichaam zich als de starter hem naar de streep dirigeert. Het startschot weg en alle gebalde energie komt vrij. Hij vindt zijn cadans en in zijn hoofd heeft hij het volgende gesprek:                                                                                                           
    “Sven jongen, het ijs voelt weer vertrouwd en je hebt al deze gasten het snot voor de ogen gereden, je bent lichamelijk weer de koning. Versnellen kan je als geen ander. Dat je wint heb je al zo vaak bewezen. Je hebt ook geen coach nodig om je de juiste baan te wijzen. Gewoon op die automatische piloot en knallen. Zorg dat je marge op de nummer 2 opbouwt en dan morgen de titel grijpen.” En aldus geschiedde. Waarom? Naast harde trainingsarbeid het vertrouwen dat er weer is.

Sven Kramer.Net zo ongrijpbaar als het begrip zelfvertrouwen,