Winning mood

Zelfvertrouwen is een begrip dat behoorlijk vluchtig is. In de ene sport heeft het meer invloed dan de andere. Bij een teamsport kan je je optrekken aan de andere spelers, maar bij een sport als tennis is dit  veel lastiger in te schatten. Een ongelukkig verloren partij kan soms lang doorwerken. Vraag dat maar aan schaker Boris Spasski, in zijn legendarische WK 2kamp tegen Bobby Fischer.

Vorig jaar zag ik Neerlands momenteel beste tennisser, Robin Haase in actie in de halve finale van een ATP toernooi tegen de Fransman Benneteau. Na ongeveer 7 matchpoints en de hele partij voor te hebben gestaan moest onze landgenoot uiteindelijk na een thriller het hoofd buigen. Niet omdat zijn service, techniek of fitheid minder was. Je zag aan de lichaamstaal dat Benneteau zich steeds comfortabeler voelde. Met een uitstraling van “dat laatste punt ga je toch niet maken”. Bij Haase zag je de frustratie, het gebogen hoofd en angstig tennis.

Maar als je hem dan tegen komt bij de Masters in het topsportcentrum Rotterdam, dan is het een heel ander verhaal. Vertrouwde omgeving, vertrouwde tegenstanders en belangen die niet al te groot zijn. Je ziet hem dan rustig tussen het publiek zijn dingen doen. Het is dat hij zijn tennispak aan heeft, anders zou je hem voor een bezoeker aanzien. Robin slaat en verslaat met speels gemak. Waarom? Hij weet dat hij de beste is (in dit veld)en twijfelt geen moment aan zichzelf. Zelfvertrouwen dat de winning mood veroorzaakt. Tennissers kunnen dit vertrouwen in een volgend toernooi weer kwijtraken of oppikken,  of soms een jaar lang in de versukkeling raken (Thiemo de Bakker?).

Afgelopen week ook weer een mooi staaltje gezien van zelfvertrouwen op het kunstijs. Sven Kramer die na een jaar afwezigheid weer een titel binnen wil slepen. Na een lage klassering op de eerste 500 meter, bekent hij toch niet helemaal gerust te zijn op een goede afloop. Maar dan komt de 5000 meter. Hij zet zijn zelfvertrouwen knop aan. Belangrijker nog, hij weet hem weer te vinden!

Volgens mij ging dat als volgt; Sven doet zijn trainingspak uit, schudt wat met de kuiten en voelt als vanouds de gezonde spanning in zijn lijf. Hij kijkt bijna hautain de baan in en monstert zijn tegenstander, die hem geen angst in kan boezemen. Als een kat spant zijn lichaam zich als de starter hem naar de streep dirigeert. Het startschot weg en alle gebalde energie komt vrij. Hij vindt zijn cadans en in zijn hoofd heeft hij het volgende gesprek:                                                                                                           
    “Sven jongen, het ijs voelt weer vertrouwd en je hebt al deze gasten het snot voor de ogen gereden, je bent lichamelijk weer de koning. Versnellen kan je als geen ander. Dat je wint heb je al zo vaak bewezen. Je hebt ook geen coach nodig om je de juiste baan te wijzen. Gewoon op die automatische piloot en knallen. Zorg dat je marge op de nummer 2 opbouwt en dan morgen de titel grijpen.” En aldus geschiedde. Waarom? Naast harde trainingsarbeid het vertrouwen dat er weer is.

Sven Kramer.Net zo ongrijpbaar als het begrip zelfvertrouwen,