Hardlopers zijn doodlopers: Etienne Gailly

1948 Londen. Europa zucht nog na van de verschrikkingen die de Tweede Wereldoorlog achter laat. Ook Londen heeft het zwaar te verduren gehad, maar de Olympische Spelen zijn een ideaal aangrijpingspunt voor een positieve wederopbouw. Op de Spelen, waar Fanny “de vliegende huisvrouw” Blankers-Koen schittert, spreekt ook België een woordje mee. In tegenstelling tot de de laatste decennia boeken de Belgen een aardig succes met 7 medailles (waaronder 2 gouden) en een 15^e plaats in het medailleklassement.
Op 7 augustus komt Etienne Gailly, op het afsluitende nummer, de marathon, aan de start voor België. Hij is niet favoriet, maar heeft zich voorgenomen voor Belgisch goud te strijden tot hij er bij neervalt. Pas na de Wereldoorlog kon hij zich voorbereiden. Tijdens de oorlog ontvluchtte hij België om dienst te nemen bij de Engelse Special forces SAS. In 1944 vecht de commandant  – bij de parachutisten -  tegen de Duitsers in de Ardennen. Gailly wint in 1947 de jaarlijkse Grand Fond, de Belgische lange afstands kampioenschappen. Dit was een race die varieerde tussen de 30 en 36 km. Een marathon (42,2 km) had hij nog nooit gelopen.

Het is een hete zomerdag, wanner het startschot klinkt.  De Koreaan Choi neemt meteen de kop, maar krijgt halverwege last van zijn schoenen en moet blootsvoets en strompelend opgeven. Gailly is hem dan al lang gepasseerd. Halverwege heeft hij een voorsprong van 41 seconden. Na 26 kilometer wordt hij echter bijgehaald door de Britse outsider Thomas Richards. 

Gailly verbijt zich, versnelt en zet de Brit weer op achterstand. Vanuit het achterveld is midden-afstandsloper Delfo Cabrero komen opzetten en nadert de koploper tot enkele meters. De laatste heeft een ijzeren mentaliteit en schroeft het tempo nogmaals op. Hij nadert met 200 meter voorsprong op de Argentijn het Wembley stadion. Het geluk schijnt hem toe te lachen: Een mooie overwinning en carrière liggen voor het grijpen. Het loopt echter totaal anders.
Terwijl hij het stadion inloopt ontmoet hij de man met de hamer, krijgt een waanzinnige inzinking en gaat letterlijk op de knieën. Oververhit begint hij zwalkend tussen de officials aan zijn laatste ronde op het atletiekbaan gravel. Cabrera passeert hem iets later in de binnenbocht met soepele tred. Gailly krijgt zijn voeten bijna niet meer van de grond. Op 150 meter voor de finish passeert ook Richards hem. De Belg merkt het niet eens. Hij waggelt over de baan en komt tot stilstand. Een vertwijfelde official schreeuwt hem verder. Fysieke hulp zou diskwalificatie betekenen (zoals de Italiaan Pietri in 1908 overkwam). Compleet van de wereld sloft hij over de finish en word per brancard afgevoerd. Wel stelt hij brons veilig in 2 uur 35.34. Sneller dan zijn debuut zal hij de marathon niet meer lopen. Op het EK van 1950, voor het thuispubliek in Brussel eindigt hij als 8e met 2:38.24. Datzelfde jaar, in dezelfde stad, wint hij de marathon in 2.36.01

Een tweede olympische kans zal er nooit meer komen. Terwijl hij zich heeft geplaatst voor Helsinki 1952, verminkt hij een van zijn voeten door een mijn in de Koreaanse Oorlog. Etienne Gailly kwam op 21 oktober 1971 op 48-jarige leeftijd    nabij Brussel om het leven, nadat hij was aangereden door een auto.
Ook de winnaar van 1948, Cabrera, stierf door een auto-ongeluk.

Alexander Büttner: "Pinch me in the arm, I am dreaming"

All right, ManU have been busy in the transfer market; they bought Angelo Rodriquez, Robin van Persie, Shinji Kagawa and Nick Powell. All of which made sense. Than I saw this news: Alexander Büttner to Manchester United.
Butt… who?

I blinked and read the message again. Alexander Büttner to Manchester United. Wait, maybe he is going there as a supporter and wants Wayne Rooney or his compatriot RvP to sign some autographs. Or just a silly joke? But, no, it’s for real.

Only two years ago I heard about this guy who used to play in the foreign legion of Merab Jordania’s Vitesse Arnhem. I later found out he was a Dutchman instead of a wandering German. He was a hot topic when he made the pre-selection of the Dutch Euro squad. A desperate call for left back players had gone out, after Erik Pieters faced a hamstring injury just as manager van Marwijk picked his players for his infamous system.

... Read more / Lees verder

Kokosnoot onder de kazen...Deel II

Heeft Gert-Jan Verbeek een timmermansoog voor talentvolle voetballers? Is hij een wonderdokter voor zwalkende talenten? Oordeel zelf: De topscorer en revelatie van het nieuwe seizoen heet Jozy Altidore. Na twee wedstrijden staat de teller al op vier, en er zullen snel weer volgen.Voor de winterstop viel de Amerikaan vooral op door het missen van kansen. Daarna werd hij elke wedstrijd beter. Is Verbeek hiervoor verantwoordelijk of voelt deze Caraïbische verrassing zich thuis in de Noord-Hollandse polder? Vorig jaar had de Amerikaanse spits twee gezichten. Graag neem ik u mee naar de afgelopen competitie die lang ongemeen spannend was:

AZ had dit seizoen (2011/2012) al kampioen geweest. Maar dan wel met Bas Dost in de spits. Er waren dan meer goals gemaakt. Er waren geen onnodige punten weggegeven. Maar de tering is naar de nering gezet. De beoogde Alkmaarse goaltjesdief heet Altidore. Hij is de reden dat de competitie tot deze voetbaldag na Pasen, elke week een feest is voor fabrikanten van pacemakers en kalmerende middelen. En voetbalfans.

Superwoensdag. De ontknoping van de eredivisie. Ik ga er vanavond maar eens lekker voor zitten. Niet trainen voor de tenniscompetitie. Maar afgezonderd met laptop, chips en bier – ik ken mijn prioriteiten - voor de digitale zender. Smullen van de affiches: AZ-Twente, Heerenveen-Ajax, RKC-PSV en Roda JC-Feyenoord.

AZ-Twente is een heerlijke pot voetbal. De Noord-Hollanders hebben vanaf het moment dat ze de kleedkamer uit lopen de wil om te winnen. Ik vermoed dat trainer Gert-Jan Verbeek op een boksbal heeft lopen rammen of een donderspeech uit ver vervlogen tijden declameerde. Maar het werkt wel. AZ gaat er op. En hij doet mee: Jozy (officieel Josmer) Altidore, Amerikaan met Haïtiaanse roots, die al een jaar het Hollandse positiespelletje (in dit geval met vleugelspelers) probeert te begrijpen. De kolos die met zijn indrukwekkende gestalte niet misstaat bij de LA Lakers, wekt de indruk dat hij niet alleen ergens in een verkeerd vliegtuig is gestapt, maar ook op het verkeerde sportveld is uitgestapt.

Via New York Red Bulls, Villareal, Xerez CD, Hull City, Bursaspor belandde hij met kerst 2010 in Alkmaar. Vergeleken met Altidore is Andre – "Koning van de kluts" – Hoekstra een technisch verfijnde voetballer. Dat de spits wat zwaarlijvig is, technisch minder vaardig en zijn medespelers niet ziet of kan bereiken zou voor menigeen een abonnement op reservebank of tribune betekenen. Maar niet bij Verbeek.  De relatief dure aankoop moet spelen en krijgt noodgedwongen een kans. Benschop en Boymans zijn nog niet fit of klaar. Na een paar mooie goals in de eerste wedstrijden scoorde de spits tussen september en december nauwelijks. Vaak is hij de retourhalte van mooie vloeiende aanvallen die zijn ploeggenoten fabriceren. Verbeek verdedigt hem, want hij heeft geen keus.

Deze avond staat Altidore wederom in de basis tegen FC Twente. Altidore bestormt als een losgeslagen stier het Twentse strafschopgebied. De ex-Red Bull duikt bij één van de eerste corners  naar voren en duwt meteen zijn tegenstander Bengtsson kopje onder. Van dichtbij is het zelfs voor Jozy een koud kunstje om de 1-0 in te koppen. Twente zet aan. Met scherpe duels dammen ze het initiatief van AZ in. Met een slim schot van De Jong komen de Tukkers op 1-1. Uitblinkers Elm, Martens en Maher zetten de duimschroeven namens de Alkmaarders andermaal aan. Alle ballen op Altidore dirigeert Verbeek nogmaals. De spits werkt, sprint en schopt aandoenlijk naar de ballen. Ook al verprutst hij kansen bij de vleet, de bergen krediet van trainer, ploegmaten en aanhang blijven. Via een geniale een-twee met Maher loopt Jozy de bal de goal in. Een cultfiguur en de 2-1 zijn geboren. Het lijkt of Twente de knock-out tegen de slaap krijgt. AZ hoopt stiekem alweer op een derde landstitel. Altidore krijgt nog een kans op een derde goal, maar gekker maakt hij het niet. 10 minuten voor tijd wordt Jozy gewisseld. Ook controleur Elm. Noodgedwongen, want hij krijgt een behoorlijke schop van Plet, die zijn naam eer aan doet.

Een knotsgekke en zinderende slotfase breekt aan. De spanning is in stadions en huiskamer voelbaar. Benschop en Plet schieten rakelings over. In de 90^e minuut slaan de Alkmaarse supporters hun handen voor de ogen. Bajrami kopt de 2-2 langs Esteban. Goodbye victory. Dag 3 punten en kampioenschap (Ajax zal later die avond wel 3 punten pakken). Er zal niks meer gebeuren, want Altidore staat niet meer op het veld. Niemand meer om de winnende voor AZ er in te knotsen. Ook geen zondebok meer, om je frustratie weer op te botvieren.

RVP: Partir c'est mourir un peu (loyaliteit en vertrouwen)

ManU is de nieuwe droom

Robin van Persie heeft Arsenal verlaten na een mooi huwelijk met de club en zijn trainer, Arsène Wenger. De dreigtweets en emotionele uitbarstingen van de "Gooners" fans ten spijt. De Nederlandse aanvaller is (nog) hongerig naar succes. Vooral na zijn glorieuze seizoen bij Arsenal. En zelfs nog meer na zijn desastreuze EK met het Nederlandse elftal.

De Rotterdamse jaren
Ooit zag ik Robin op schootsafstand voetballen in mijn buurt in Kralingen-west. Op een pleintje met kinderen van diverse nationaliteiten moest hij voor zichzelf opkomen. “Je moest wel om te overleven” zou hij later zeggen. Als kind had hij een overdosis aan energie. Hij was altijd aan het buitenspelen, vooral met zijn voetbal. Trots, uiterlijk vertoon en respect waren de begrippen waar het om draaide in zijn kinderjaren. Hij groeide op met zijn vader, een schilderende kunstenaar. Van Persie had behoefte aan maar één ding, iets wat zijn vader hem kon geven: vertrouwen.

Zijn vader liet zijn zoon al op zijn vierde (officieel mocht dit pas bij 5 jaar) naar de nabijgelegen voetbalclub gaan: Excelsior Rotterdam. Een perfecte club voor jonge talentjes. De jonge Robin was nooit bezig met winnen of een carrière als professionele speler najagen. 

Kersverse Feyenoorder

Hij was meer bezig met plezier maken.  De artiest- net als zijn vader- kwam dan naar boven. Toen hij voor grote broer Feyenoord ging spelen, veranderde dat.

Maar het  enfant terrible had vertrouwen nodig. Er was geen goede klik met de trainer. Een trainer die hij later nog zou tegenkomen, de ex-bondscoach van het Nederlands team: Bert van Marwijk. Niet verwonderlijk dat de prestaties achter bleven bij de verwachtingen tijdens het EK. In de Oekraïne kon Van Marwijk hem nog steeds niet geven wat hij nodig had:  Onvoorwaardelijke leider van de Nederlandse aanval.  Een waardevolle les voor de nieuwe bondscoach van Gaal en voor coaches in het algemeen. 

Doorbraak bij Arsenal

2012: Beste speler Premier League

Van Persie kwam in London tot volwassenheid onder de vleugels van of Wenger. Hij won vertrouwen. Hij gaf loyaliteit terug. De rebel werd een man en een leider. De goed doordachte beslissing om Arsenal na 8 seizoenen te verlaten is een loyale naar zijn fans: Hij weet dat hij afgelopen seizoen niet meer kan verbeteren. Hij is aan de top van zijn Arsenal berg. Blijven zou resulteren in teleurstelling. Voor de fans en voor de speler. Zijn waarde voor het Londons team zal afnemen, zeker als je zijn onvermijdelijke verlies in gedrevenheid beschouwd.  Manchester City and Juventus werden al als potentiële kopers genoemd, Manchester United handelde het slagvaardigst en hoestte de benodigde miljoenen op. Hij is zeker € 28 miljoen waard. Wanneer van Persie net zo speels als bij de Gunners, is de topscorer en beste speler van de Premier League een garantie voor goals en leiderschap. 

Het geld dat geboden is voor hem is niet astronomisch als je zijn resultaten van de afgelopen jaren bekijkt. Ik kan me nog goed de wedstrijd op Stanford Bridge herinneren, waar hij zijn team op sleeptouw nam met een 3-5 overwinning op Chelsea. Een hat-trick van zijn gouden voetje.
Maar van Persie is klaar met spelen. Geld kan voor hem geen ambitie kopen. Bekers en titels worden gemist. Hij heeft zijn volgende club zorgvuldig gekozen. Ambitie, trots en respect is waar het om draait in dit spel. Herinnerd worden is wat belangrijk is.

Wanneer je denkt aan de fans en Arsenals trainer Wenger, schiet een Frans gezegde te binnen:  “Partir c'est mourir un peu” (Afscheid nemen is een beetje dood gaan).

Het oorspronkelijke artikel van dezelfde auteur verscheen eerder bij ThisIsFutbol :
http://thisisfutbol.com/2012/07/blogs/arsenal-rvp-loyalty-and-trust-partir-cest-mourir-un-peu

CAN KOEMAN MAKE FEYENOORD INTO A SUCCESSFUL SIDE ONCE MORE?

Feyenoord had an astounding last season. The past years have seen the Rotterdam team refrained of European football. But, beyond every expectation they finished last season second, after being in the bottom half of the Eredivisie for a long time. It was like water for fans who were lost in the dessert. Two people, the architects of this success, deserve credit: manager Ronald Koeman and Manchester city hireling John Guidetti.

Execution

The Swede, Guidetti, quickly acquired the status of club hero. A status strikers haven’t reached since the days of Jozsef Kiprich and Henrik Larsson, another sweet Swede. Guidetti who scored a hat-trick against major rival Ajax, has been recalled by Manchester City and may end up playing for Lazio next season according to the Speculations of the Mirror.

Design

After unlucky episodes with Valencia and Benfica, Koeman’s career got decimated at AZ. Over a year later Feyenoord knocked on his door with an empty wallet. It was a golden opportunity, which he grabbed without thinking twice. He must have felt revived amongst the youngsters of Rotterdam’s biggest club and the opportunity for re-building. There was a spark between him and his players.

Vlaar visiting Villa Park

But the building blocks were not made to last. This season Feyenoord squad lost midfielders Otman Bakkal, Karim El Ahmadi, defender Gill Swerts and firestarter John Guidetti. Ruud Vormer (Roda JC), Lex Immers (ADO Den Haag), Daryl Janmaat (Heerenveen) and John Goossens (NEC) came to replace them. Feyenoord payed off much of their debt and are heading for a more solid financial grounding. The new collection of players have been bought with a small budget. Neither fans nor competitors are impressed. But, just recently the Rotterdam club added Harmeet Singh to their selection. He is considered to be one of Norway’s finest talents.

Last Sunday news came out, that their only international, icon and captain Ron Vlaar might move to England (Source: Daily Mail). Aston Villa is interested in the Feyenoord central defender, who might be re-united with El Ahmadi. Vlaar was spotted at Villa Park and is currently weighing up the pros and cons. Feyenoord are reluctant to let him go, but will not stop a transfer. Another pillar gone. The question asked by many, is: Can Koeman still build a winning team or will they become the laughing stock of the Champions League?

No goals, no glory

The friendly campaign started with a 3-0 win against the amateur division of Feyenoord. It was followed by games against small, hardly trained amateur clubs, who go by the names of FC Horst and Nieuwleusen (this will probably be the first and last time you hear about them).

Last friday their sparring partner was BVV Barendrecht. A club qualified for the National Cup, and playing in the amateur Top league. Feyenoord struggled. Feyenoord attacked in vain. They never could cope with the artificial grass, and small spaces that the opponent carefully defended. In the 63th minute the only goal of the game was scored. Scored by a Barendrecht foot in its own net. Something the Feyenoord strikers could not manage. “If you don’t score , you won’t win” is a famous and deadly simple statement from guru Johan Cruyff. And herein lies the Achilles heel of the team: Scoring goals is an issue. Guyon Fernandes, Cabral, young Tonny Vilhena and new star Singh are not even close to the heritage of Guidetti.

They feel the pressure to perform and deliver a season like last year. It seems a mission impossible, but players and staff are eager and committed. After the match against Barendrecht, defender Martins Indi got into a fight with one of his teammates. But that is all right. As long as the subject is about winning and ambition. And that’s one thing that Koeman has yet to accomplished.

Driemaal goud in een uur

Groot-Brittanië slaat toe bij de atletiekfinales

Charles van Commenée heeft een missie. Vier jaar geleden kreeg hij de opdracht om de Engelse atletiekploeg klaar te stomen voor de Spelen in Londen.

Als coach van meerkampster Jessica Ennis haalde hij met haar al goud op in Beijing. In Londen staat ze eerste op de zevenkamp halverwege het toernooi. Dan verprutst ze de eerste sprong bij het verspringen. De druk is groot want heel de natie verwacht niks minder dan de hoogste podiumplaats. De concurrentie ruikt bloed. Maar met haar volgende sprong overtreft ze iedereen. Geroutineerd pakt ze haar punten bij speerwerpen en de 800 meter.Volgens verwachting prolongeert ze de titel.

Even later start de finale van het verspringen. De outsider verslaat de De favorieten Ward en Claye houden elkaar in de gaten. Maar een outsider die als laatste springt gaat er met het spreekwoordelijke been vandoor.  Rutherford pakt weer Brits goud  sinds 1964.

Bij de 10 km is de favoriet de Brit Mo Farah. De meervoudig kampioen heeft een onmenselijke taak. Hij kan het bijna niet beter doen dan de twee gouddelvers. Engeland eist goud van hem.Om hem heen Afrikanen die zoals zo vaak de medailles op de loopafstande zullen verdelen.  Zijn concurrent komt uit Eritrea en heet Tadese, die twee landgenoten in de race heeft. Ook Bekele uit Ethiopie is een gevaarlijke klant met landgenoten die hem zullen helpen waar mogelijk. Terwijl de Ethiopers, Eritreers en geboren Kenianen stuivertje wisselen monstert Farah vanaf de middenmoot (10e positie) zijn concurrenten. Hij wordt luidkeels aangemoedigd door het publiek. Met nog 2 km, gaat de geboren Somaliër naar de derde plaats. Ontspannen kijkt hij om zich heen. De Ethiopiers willen het veld controleren. Als een harmonica schuift het veld in elkaar. Nog 12 kanshebbers als de laatste twee ronden aanbreken. Wanneer zal Farah aangaan? Het tempo gaat steeds meer omhoog. Wie heeft de beste eindsprint? Een ronde voor het einde gaat Farah op kop lopen, acher hem wisselen de Afrikanen. Wie gaat er langs? Niemand.  Farah houdt als een wolf de hongerige hyenas's van zijn lijf en loopt op magistrale wijze weg op het laatste rechte eind. De Afrikanen bijten zich stuk. De ploeg van Charles van Commenée haalt drie keer goud in een uur.