Hamburg 1988: Duitsland-Nederland, Ich war dabei

Hamburg juni 1988. Een orkaan van geluid op een zonnige dag.  Ik ben  bijna 18 jaar en prijs mij gelukkig dat ik kaartjes heb voor de EK wedstrijd Duitslang - Nederland. Om mij heen  mensen op leeftijd met oranje kledingstukken. Zelf heb ik ook mijn oranje geluk sneakers aan.

In gedachten ga ik terug naar de voorgaande wedstrijden.  De kwalificatie wedstrijden die ik  in Rotterdam zag. De 2-0 overwinning op Hongarije, en de 8-0 winst op Cyprus.  De 5 doelpunten van John Bosman. Een record dat nooit erkend is. Naast de treffers kreeg de keeper ook nog een bom om zijn oren. De kwalificatie  voor de eindronde in Duitsland werd gelukkig niet verhinderd. 

De eerste EK wedstrijd tegen de Sovjet-Unie is met 1-0 verloren gegaan. In de volgende wedstrijd komt de ommekeer. Marco van Basten, weer van de partij, heeft de Engelsen persoonlijk uit het toernooi geschoten met 3 goals. Tegen Ierland een late verlossende goal. Kieft kopt - met een buitenspellucht- een afzwaaier van Koeman achter de verbouwereerde Bonner.

Verlossing van een trauma

Ik schrik op uit als het volkslied klinkt. Het Volkspark Stadion is met bijna 62.00 toeschouwers uiteraard uitverkocht. De broertjes Koeman, Gullit, Rijkaard, Wouters,Vanenburg, Muhren, van Tiggelen, van Aerle, van Breukelen en De Generaal. Ze zijn er weer allemaal. Nederland heeft een optisch overwicht, maar er vallen geen goals in de eerste helft. Met spanning in het lijf kijkt een oranje natie toe. 

De schrik slaat plots toe. Een onterechte penalty wordt gegeven als Klinsmann over het been van Rijkaard duikelt.  Uitgerekend Mattheus schiet de Duitsers op voorsprong. “Zijn we er toch weer in getuind” hoor ik indachtig Herman Kuiphof zeggen. Ik zie de beelden van 1974 voor me:  Hölzenbein, adept van de Schwalbe. Het belang en het fanatisme wordt het meest belichaamd door "onze" altijd beminnelijke doelman Hans van Breukelen. Terwijl hij Völler onderuit kegelt, bijt hij hem de legendarische tekst "Ich hoffe das du fucking sterfst" toe. 

De geblesseerde scheidsrechter Ioan Igna, geeft in 74e minuut een penalty aan Nederland. Goedmakertje. Koeman bedankt hem met de goed ingeschoten 1-1. Nederland wordt sterker en speelt met de Duitsers. Het zelfvertrouwen groeit, maar de tijd dringt. Van Basten glipt veelvuldig door de verdediging. Jürgen Kohler kan de smaakmaker en topscoorder van het toernooi met kunst en vliegwerk afstoppen.

Tot aan de 89^e minuut. Wouters geeft een steekpass. Te scherp, zo lijkt het. Kohler en van Basten glijden naar de bal. De laatste raakt de bal met finesse en scoort de winnende in de uiterste hoek langs de vertwijfelde keeper Eike Immel 2-1. We winnen op zijn Duits.

Koeman verwerkt trauma 

Ieder verwerkt en viert op zijn eigen manier. Zelfs Ronald Koeman laat zich gaan. als hij reageert op de hatelijkheden uit het Duitse vak, als hij het shirt van Olaf Thon langs zijn achterste haalt.   het Volkspark en Nederland ontploft.


Het wordt een opmerkelijk toernooi, met fris en aantrekkelijk voetbal. Geen verlengingen, geen strafschoppen, zelfs geen rode kaarten. En Nederland wordt voor het eerst Europees kampioen.

Nederlanders zingen dolbij  en dronken van geluk of gerstenat : “Schade Deutschland, alles ist vorbei". Pamfletten, grappen en oerkreten reppen over verlossing van het trauma. 1974 is vergeten. 1940 is vergeten. De winst op Duitsland is bijna belangrijker dan het Europees kampioenschap.