De Rotterdamse jaren
Alweer een tijd geleden woonde Robin in mijn wijk in Kralingen. Op een pleintje met kinderen van diverse nationaliteiten moest hij voor zichzelf opkomen. “Je moest wel om te overleven” zou hij later zeggen. Als kind had hij een overdosis aan energie. Hij was altijd aan het buitenspelen, vooral met zijn voetbal. Trots, uiterlijk vertoon en respect waren de begrippen waar het om draaide in zijn kinderjaren. Hij groeide op met zijn vader, een kunstenaar, die schilderde. Van Persie had behoefte aan maar een ding, iets wat zijn vader hem kon geven: vertrouwen.
Alweer een tijd geleden woonde Robin in mijn wijk in Kralingen. Op een pleintje met kinderen van diverse nationaliteiten moest hij voor zichzelf opkomen. “Je moest wel om te overleven” zou hij later zeggen. Als kind had hij een overdosis aan energie. Hij was altijd aan het buitenspelen, vooral met zijn voetbal. Trots, uiterlijk vertoon en respect waren de begrippen waar het om draaide in zijn kinderjaren. Hij groeide op met zijn vader, een kunstenaar, die schilderde. Van Persie had behoefte aan maar een ding, iets wat zijn vader hem kon geven: vertrouwen.
Zijn vader liet zijn zoon al op zijn vierde (officieel mocht dit
pas bij 5 jaar) naar de nabijgelegen voetbalclub gaan: Excelsior Rotterdam. Een
perfecte club voor jonge talentjes. De jonge Robin was nooit bezig met winnen
of een carrière als professionele speler.
Hij was meer bezig met plezier maken. De artiest- net als zijn vader- kwam dan naar
boven. Toen hij voor grote broer
Feyenoord ging spelen, veranderde dat.
Maar het enfant
terrible had vertrouwen nodig. Er was geen goede klik met de trainer. Een
trainer die hij later nog zou tegenkomen, de ex-bondscoach van het Nederlands team:
Bert van Marwijk. Niet verwonderlijk dat de prestaties achter bleven bij de
verwachtingen tijdens het EK. In de Oekraïne
kon Van Marwijk hem nog steeds niet geven wat hij nodig had: Onvoorwaardelijke leider van de Nederlandse
aanval. Een waardevolle les voor de
nieuwe bondscoach van Gaal en voor coaches in het algemeen.
Doorbraak bij Arsenal
 |
| Verkozen tot beste speler in Engeland |
De rebel werd een man en een leider. De goed doordachte beslissing
om Arsenal na 8 seizoen te verlaten is een loyale naar zijn fans: Hij weet dat
hij afgelopen seizoen niet meer kan verbeteren. Hij is aan de top van zijn
Arsenal berg. Blijven zou resulteren in teleurstelling. Voor de fans en voor de
speler. Zijn waarde voor het Londons team zal afnemen, zeker als je zijn
onvermijdelijke verlies in gedrevenheid beschouwd. Manchester City and Juventus werden al als
potentiële kopers genoemd, Manchester United handelde het slagvaardigst en hoestte de benodigde miljoenen op. Hij is zeker €
16 miljoen waard. Wanneer van Persie net zo speels als bij de Gunners, is hij een garantie voor goals en leiderschap.
Het geld dat geboden is voor hem is niet astronomisch als je zijn
resultaten van de afgelopen jaren bekijkt. Ik kan nog goed de wedstrijd op
Stanford Bridge herinneren, waar hij zijn team op sleeptouw nam met een 3-5
overwinning op Chelsea. Een hat-trick van zijn gouden voetje.
Maar van Persie is klaar met spelen. Geld kan voor hem geen ambitie kopen. Bekers en titels worden gemist. Hij heeft zijn volgende club zorgvuldig gekozen. Ambitie, trots en respect is waar het om draait in dit spel. Herinnerd worden is wat belangrijk is.
Maar van Persie is klaar met spelen. Geld kan voor hem geen ambitie kopen. Bekers en titels worden gemist. Hij heeft zijn volgende club zorgvuldig gekozen. Ambitie, trots en respect is waar het om draait in dit spel. Herinnerd worden is wat belangrijk is.
Wanneer je denkt aan de fans en Arsenals trainer Wenger, schiet een
Frans gezegde te binnen: “Partir c'est
mourir un peu” (Afscheid nemen is een beetje dood gaan).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten