Hardlopers zijn doodlopers: Etienne Gailly

1948 Londen. Europa zucht nog na van de verschrikkingen die de Tweede Wereldoorlog achter laat. Ook Londen heeft het zwaar te verduren gehad, maar de Olympische Spelen zijn een ideaal aangrijpingspunt voor een positieve wederopbouw. Op de Spelen, waar Fanny “de vliegende huisvrouw” Blankers-Koen schittert, spreekt ook België een woordje mee. In tegenstelling tot de de laatste decennia boeken de Belgen een aardig succes met 7 medailles (waaronder 2 gouden) en een 15^e plaats in het medailleklassement.
Op 7 augustus komt Etienne Gailly, op het afsluitende nummer, de marathon, aan de start voor België. Hij is niet favoriet, maar heeft zich voorgenomen voor Belgisch goud te strijden tot hij er bij neervalt. Pas na de Wereldoorlog kon hij zich voorbereiden. Tijdens de oorlog ontvluchtte hij België om dienst te nemen bij de Engelse Special forces SAS. In 1944 vecht de commandant  – bij de parachutisten -  tegen de Duitsers in de Ardennen. Gailly wint in 1947 de jaarlijkse Grand Fond, de Belgische lange afstands kampioenschappen. Dit was een race die varieerde tussen de 30 en 36 km. Een marathon (42,2 km) had hij nog nooit gelopen.

Het is een hete zomerdag, wanner het startschot klinkt.  De Koreaan Choi neemt meteen de kop, maar krijgt halverwege last van zijn schoenen en moet blootsvoets en strompelend opgeven. Gailly is hem dan al lang gepasseerd. Halverwege heeft hij een voorsprong van 41 seconden. Na 26 kilometer wordt hij echter bijgehaald door de Britse outsider Thomas Richards. 

Gailly verbijt zich, versnelt en zet de Brit weer op achterstand. Vanuit het achterveld is midden-afstandsloper Delfo Cabrero komen opzetten en nadert de koploper tot enkele meters. De laatste heeft een ijzeren mentaliteit en schroeft het tempo nogmaals op. Hij nadert met 200 meter voorsprong op de Argentijn het Wembley stadion. Het geluk schijnt hem toe te lachen: Een mooie overwinning en carrière liggen voor het grijpen. Het loopt echter totaal anders.
Terwijl hij het stadion inloopt ontmoet hij de man met de hamer, krijgt een waanzinnige inzinking en gaat letterlijk op de knieën. Oververhit begint hij zwalkend tussen de officials aan zijn laatste ronde op het atletiekbaan gravel. Cabrera passeert hem iets later in de binnenbocht met soepele tred. Gailly krijgt zijn voeten bijna niet meer van de grond. Op 150 meter voor de finish passeert ook Richards hem. De Belg merkt het niet eens. Hij waggelt over de baan en komt tot stilstand. Een vertwijfelde official schreeuwt hem verder. Fysieke hulp zou diskwalificatie betekenen (zoals de Italiaan Pietri in 1908 overkwam). Compleet van de wereld sloft hij over de finish en word per brancard afgevoerd. Wel stelt hij brons veilig in 2 uur 35.34. Sneller dan zijn debuut zal hij de marathon niet meer lopen. Op het EK van 1950, voor het thuispubliek in Brussel eindigt hij als 8e met 2:38.24. Datzelfde jaar, in dezelfde stad, wint hij de marathon in 2.36.01

Een tweede olympische kans zal er nooit meer komen. Terwijl hij zich heeft geplaatst voor Helsinki 1952, verminkt hij een van zijn voeten door een mijn in de Koreaanse Oorlog. Etienne Gailly kwam op 21 oktober 1971 op 48-jarige leeftijd    nabij Brussel om het leven, nadat hij was aangereden door een auto.
Ook de winnaar van 1948, Cabrera, stierf door een auto-ongeluk.