RVP: Partir c'est mourir un peu (loyaliteit en vertrouwen)

ManU is de nieuwe droom

Robin van Persie heeft Arsenal verlaten na een mooi huwelijk met de club en zijn trainer, Arsène Wenger. De dreigtweets en emotionele uitbarstingen van de "Gooners" fans ten spijt. De Nederlandse aanvaller is (nog) hongerig naar succes. Vooral na zijn glorieuze seizoen bij Arsenal. En zelfs nog meer na zijn desastreuze EK met het Nederlandse elftal.

De Rotterdamse jaren
Ooit zag ik Robin op schootsafstand voetballen in mijn buurt in Kralingen-west. Op een pleintje met kinderen van diverse nationaliteiten moest hij voor zichzelf opkomen. “Je moest wel om te overleven” zou hij later zeggen. Als kind had hij een overdosis aan energie. Hij was altijd aan het buitenspelen, vooral met zijn voetbal. Trots, uiterlijk vertoon en respect waren de begrippen waar het om draaide in zijn kinderjaren. Hij groeide op met zijn vader, een schilderende kunstenaar. Van Persie had behoefte aan maar één ding, iets wat zijn vader hem kon geven: vertrouwen.

Zijn vader liet zijn zoon al op zijn vierde (officieel mocht dit pas bij 5 jaar) naar de nabijgelegen voetbalclub gaan: Excelsior Rotterdam. Een perfecte club voor jonge talentjes. De jonge Robin was nooit bezig met winnen of een carrière als professionele speler najagen. 

Kersverse Feyenoorder

Hij was meer bezig met plezier maken.  De artiest- net als zijn vader- kwam dan naar boven. Toen hij voor grote broer Feyenoord ging spelen, veranderde dat.

Maar het  enfant terrible had vertrouwen nodig. Er was geen goede klik met de trainer. Een trainer die hij later nog zou tegenkomen, de ex-bondscoach van het Nederlands team: Bert van Marwijk. Niet verwonderlijk dat de prestaties achter bleven bij de verwachtingen tijdens het EK. In de Oekraïne kon Van Marwijk hem nog steeds niet geven wat hij nodig had:  Onvoorwaardelijke leider van de Nederlandse aanval.  Een waardevolle les voor de nieuwe bondscoach van Gaal en voor coaches in het algemeen. 

Doorbraak bij Arsenal

2012: Beste speler Premier League

Van Persie kwam in London tot volwassenheid onder de vleugels van of Wenger. Hij won vertrouwen. Hij gaf loyaliteit terug. De rebel werd een man en een leider. De goed doordachte beslissing om Arsenal na 8 seizoenen te verlaten is een loyale naar zijn fans: Hij weet dat hij afgelopen seizoen niet meer kan verbeteren. Hij is aan de top van zijn Arsenal berg. Blijven zou resulteren in teleurstelling. Voor de fans en voor de speler. Zijn waarde voor het Londons team zal afnemen, zeker als je zijn onvermijdelijke verlies in gedrevenheid beschouwd.  Manchester City and Juventus werden al als potentiële kopers genoemd, Manchester United handelde het slagvaardigst en hoestte de benodigde miljoenen op. Hij is zeker € 28 miljoen waard. Wanneer van Persie net zo speels als bij de Gunners, is de topscorer en beste speler van de Premier League een garantie voor goals en leiderschap. 

Het geld dat geboden is voor hem is niet astronomisch als je zijn resultaten van de afgelopen jaren bekijkt. Ik kan me nog goed de wedstrijd op Stanford Bridge herinneren, waar hij zijn team op sleeptouw nam met een 3-5 overwinning op Chelsea. Een hat-trick van zijn gouden voetje.
Maar van Persie is klaar met spelen. Geld kan voor hem geen ambitie kopen. Bekers en titels worden gemist. Hij heeft zijn volgende club zorgvuldig gekozen. Ambitie, trots en respect is waar het om draait in dit spel. Herinnerd worden is wat belangrijk is.

Wanneer je denkt aan de fans en Arsenals trainer Wenger, schiet een Frans gezegde te binnen:  “Partir c'est mourir un peu” (Afscheid nemen is een beetje dood gaan).

Het oorspronkelijke artikel van dezelfde auteur verscheen eerder bij ThisIsFutbol :
http://thisisfutbol.com/2012/07/blogs/arsenal-rvp-loyalty-and-trust-partir-cest-mourir-un-peu