De EK atletiek 2016.
Renoud Villenie komt als ongenaakbaar kampioen het Olympisch Stadion binnen. Al vele wedstrijden ongeslagen. De andere deelnemers zullen figureren in een demonstratie van zijn specialiteit het polsstokhoogspringen, zo is het scenario.

Vooral hoger wil hij gaan.
Hoger, net zoals de euforisch overmoedige Icarus ooit richting de zon vloog,
Terwijl zijn tegenstanders aanmodderen met foutsprongen en op een voor toppers middelmatige hoogte van 5.50 meter worstelen, droomt Villenie al van de titel. Hij houdt de spieren warm en begint op 5.75 meter.
De regerend Olympisch kampioen polsstokhoogspringen 2012 en Wereld indoorkampioen polsstokhoogspringen – 2012 gaat in Amsterdam voor zijn vierde Europese titel in successie.
Terwijl alle anderen niet hoger dan 5.60 meter komen, schalt de speaker zijn naam. Het zonlicht straalt af op het lichaam van de gespierde atleet, die de kroon op zijn werk zet. Waarom op 5.60”mt.
Hij rent met de polsstook vooruit, en wil bijna nonchalant de barriere slechten. De “oehs” en “aahs” galmen door de avondlucht, als hij met zijn borst de lat toucheert. Een bedrijfsongelukje. Terwijl de 10.000m wordt beslist neemt de Fransman alle tijd voor zijn tweede sprong. Feller is zijn aanlop nu , het applaus en het stadion is voor hem. Weer wordt de lat nipt van de leggers afgetikt en vol ongeloof kijkt Lavillenie naar de geblokte dwarsligger die net zo hard als hij ter aarde stort. Het kan nog steeds, hij heeft geen krachten verspilt, maar de wind neemt toe en ook de navolger van Icarus twijfelt.

Een Pool wint, voor een Tsjech en een Sloveen, allen met een bescheiden hoogte van 5.60 m. De gevallen kampioen heeft 3 kruisjes achter zijn naam: helemaal niets. De hoogmoed is voor een diepe val gekomen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten