Marco, ga gewoon lekker golfen

Marco, je speelde nooit bij mijn favoriete club, maar toch genoot ik van je.  Je was een held , mijn held, in 1988 en later. Je hield de eer van Nederlands voetbal hoog in het roodzwarte shirt bij AC Milan.

De lach op je gelaat, twinkelende oogjes als je weer scoorde. Je was een kind van San Siro. Een wereldburger die zich met gemak zich voortbewoog tussen wereldsterren, politici en trainers. Alsof je de kleedkamer  binnenstapte. Je maakte 18 karaats goals en liet verdedigers twijfelen aan hun levensdoel. Een te vroeg afscheid. Een traan en een hand omhoog. Het roze overhemd en het leren jasje: een heilige voor alle voetbalfans.

Je stond al na een paar wedstrijden met je handen in het al sluike haar. De zuchten waren niet meer te tellen. De lach was al eerder verbannen van je gelaat.  In het emotieloze Friesland kun je op weinig begrip rekenen. Riemer van de Velde en Foppe de Haan zijn daar de eeuwige clubiconen, die je ongevraagd van advies dienen. Alsof je opeens weer een ballenjongen bent, die de ballen niet goed heeft opgepompt.

Marco, je overweegt eens lekker met die jongens te gaan steengrillen. Een klopje op de schouder misschien?  Ook als die schaar bij Van la Parra niet lukt. Het is water naar de zee dragen. Je zou het met je ogen dicht voor kunnen doen. Zelf het veld in willen lopen. De boys gaan steeds meer hun best doen, maar stranden in hemeltergend gemodder. Tegen zo veel gebrek aan klasse kun je niet op. Tot overmaat van ramp moesten je beste spelers, de complete voorhoede (Narsingh, Assaidi en Dost) het veld ruimen om de kas weer te spekken.

Je viel bijna van je stoel toen de clubleiding vertelde dat je het met een paar nietszeggende aankoopjes gewoon lekker moest uitzoeken. Je zocht de confrontatie. Terwijl je vroeger met genoegen het bloed onder de nagels van de voetbalslagers wegzoog, geeft de aanvaring met de clubleiding je alleen maar een naargeestig gevoel. In de media uit je je frustraties, wat de Friese trots niet echt waardeert. Uiteindelijk kwam Alfred Finnbogason- een koele Ijslander- het team versterken. Iemand die goals maakt en in zijn eentje punten pakt. Maar ook de tegentreffers vallen als rijpe appelen.

Marco, waar doe je het voor? Wat wil je bewijzen? Denk je aan Co Adriaanse? Goede ruiters zijn geen goede paarden? Het Friese volkslied dat voorafgaand aan de wedstrijd wordt gespeeld  is niet aan je besteed. Zelfs een trainer als Ron Jans, adept van het nuchtere platteland had het lastig bij het omhooggevallen cluppie uit Heerenveen.

Je was aanhanger van de Hollandsche School. De leer van wijlen Rinus Michels. Vleugelspelers, aanvallend mooi voetbal op de mat gelegd door talenten die nog niet droog zijn achter hun oren. 3-4-3 spelen met de punt naar voren. Met pijn en moeite haal je een punt. En ondertussen wordt er gewoon Europees voetbal van je verlangt.

Na afstraffingen tegen PSV en het omzetten naar een 5-3-2  systeem hoopte je op succes. Ook met vijf verdedigers kunnen we aanvallend voetbal spelen probeerde je nog. Het resultaat is er nog steeds niet. Het respect van de supporter is op het niveau beneden vriespunt gezakt. Het publiek had al massaal kruidkoek en marsepein ingeslagen om de lading punten die tegen Willem II,  RKC en VVV zouden binnenstromen te vieren. Met pijn en moeite een punt tegen degradatiekandidaat VVV, een week later pijnlijk onderuit bij hekkensluiter Willem II. Je hebt weer een record gevestigd. Ditmaal een negatief.  Heerenveen staat al op 8 uitnederlagen , allemaal in het lopende seizoen. De gevarenzone is nu je speelveld.

Marco, ooit genoot ik van je. Ik verzoek je, nee ik smeek je, pak je golftas. Ga lekker op een green staan, zonder criticasters. Verbluf toevallige passanten met een hole-in-one, achteloos vanuit de heup geslagen. Als Sinterklaas, zwarte Piet of Pannenkoekenbakker wil ik je nooit meer in actie zien.